Alice Bailey (ur. 16 czerwca 1880 w Manchesterze jako Alice Ann LaTrobe Bateman, zm. 15 grudnia 1949 w Nowym Jorku) to okultystka angielska, uczennica Heleny Bławatskiej (założycielki ruchu teozoficznego), uważana czasem za czołową postać tzw. „Ruchu New Age”.
Bailey urodziła się w bogatej brytyjskiej rodzinie z klasy średniej i jako członek Kościoła anglikańskiego otrzymał gruntowną edukację chrześcijańską.
Bailey odkryła Towarzystwo teozoficzne i pracę Heleny Pietrownej Bławatskiej. Towarzystwo Theosophical stwierdza, że Bailey zaangażowała się w 1917 roku. Theozofistka Joy Mills twierdzi, że w 1918 roku została członkiem Sekcji Ezoterycznej społeczeństwa.
Zgodnie z wcześniejszymi naukami teozoficznymi, Bailey nauczała, że człowiek składa się z
Monad (isa Boga, prawdziwa Jaźń)
Dusza (wyższy umysł, natura miłości, wyższa świadomość)
Osobowość składająca się z trzech aspektów
Niższy umysł (intelencie)
Emocje lub natura astralna
Ciało fizyczne i eteryczne
Każdy z trzech aspektów niższej natury jest opisany jako „ciało” lub aura energii i postrzegany jako częściowy wyraz prawdziwej jaźni lub duszy. Dusza jest uważana za odbicie prawdziwej jaźni, która działa lub wykorzystuje trzy aspekty osobowości.
Siedem promieni energii
Pisma Bailey zawierają szczegółowe wystawienie „siedmiu promieni”, które są przedstawiane jako podstawowe energie, które są za nimi i istnieją w całej manifestacji. Są one postrzegane jako podstawowe siły twórcze wszechświata i emanacje Boskości, które leżą u podstaw ewolucji wszystkich rzeczy. Promienie są opisane jako związane z ludzką psychologią, przeznaczeniem narodów, a także planetami i gwiazdami nieba. Pojęcie siedmiu promieni można znaleźć w pracach teozoficznych. Campbell pisze, że Bailey „… był pierwszym, który rozwinął ideę siedmiu promieni, chociaż można ją znaleźć w zarodkach we wcześniejszych pismach teozoficznych.
Wybrane prace
Leczenie ezoteryczne – opisuje przedmiot, metodę, aspekt i cel tego, co niekiedy nazywa się „medycyną psioniczną”. Publikacja traktuje o ciałach subtelnych (eterycznym, astralnym i mentalnym), siedmiu tzw. czakrach głównych oraz przedstawia pięć zasad i siedem praw sztuki duchowego leczenia. Według Bailey, każdy chory organ odzwierciedla się w najbliżej położonej mu czakrze i oddziałując na nią można powodować w nim zmiany lecznicze. Praca stanowi instruktaż dla osób chcących rozwinąć zdolności uzdrowicielskie.
Traktat białej magii – wskazuje na zasady życia aspirującego do wtajemniczenia w tzw. hierarchii planetarnej. Można sądzić, iż dotyczy on właściwie pierwszego wtajemniczenia, przekazując wiedzę tajemną o sposobach zachowania się kandydata. Uczy o rozpoznawaniu „eterów” (ciał eterycznych) czterech królestw natury, podaje porę, o której należy łączyć się w istotami wyższymi, wspomina o ciele astralnym ujmując je w filozoficznym aspekcie, nawiązuje do czakr i ich ezoterycznego znaczenia.
